Երգիծանկարչությունն էություն, մտածելակերպ և կյանքի փիլիսոփայություն է. Վրեժ Քասունի

ԵՐԵՎԱՆ, 30 ՄԱՅԻՍԻ, ԱՐՄԵՆՊՐԵՍ: Երգիծանկարչությունն արվեստի այն քիչ ուղղություններից է, որտեղ հաջողված գործեր ստեղծելու համար միայն սովորելը բավարար չէ․ այն ի ծնե տրվող հմտություն է, որին գումարվում են քո հետաքրքրությունները: Ինչ-որ հատուկ բան կա քո մեջ, որը դու չգիտես, թե որտեղից է գալիս և քեզ տանում այդ ուղղությամբ:

Այս կարծիքն ունի երգիծանկարիչ Վրեժ Քասունին:

«Արմենպրես»-ի հետ զրույցում Քասունին խոստովանում է, որ երգիծանկարչությունը իր էությունը, մտածելակերպը և կյանքի փիլիսոփայությունն է: Նա նշեց՝ այլ աշխատանքներ էլ շատ ունի, որոնց մեջ նույնպես երգիծանկարչության սև հումորը կա:

Ըստ Քասունիի՝ ոչ բոլոր նկարիչներն են կարողանում նկարել երգիծանկարներ, որոնք պարզունակ գծերով ասելիք պարունակող ու գեղեցիկ մտքեր են արտահայտում: Դրա համար դա միակ ուղղությունն է աշխարհում, որը դպրոց չունի:

«Հալեպում մի ընկեր ունեի, որի հետ փոքր տարիքում բակում շատ էինք խաղում, և երբ ես խորացա երգիծանկարչության մեջ, հիշում եմ, որ նա մի քիչ հումորով նշում էր՝ արածդ երգիծանկար չէ՞, ես էլ կարող եմ: Այժմ նա լավ և ճանաչված գեղանկարիչներից մեկն է: Տարիներ հետո, երբ նորից հանդիպեցինք, ասաց, որ բազմիցս փորձել է և չի կարողացել՝ հասկանալով, որ երգիծանկարչությունը մի յուրահատուկ ոճ է, որը սովորելով չի լինի: Ինչքան էլ փորձես, մեկ-երկու հետաքրքիր բան կստացվի, բայց քաղաքական վերլուծական երգիծանկար՝ ոչ»,- ասաց Քասունին:

Ըստ երգիծանկարչի՝ դեռ վաղ ժամանակներից գրոտեսկային արվեստը, որը մենք այսօր անվանում ենք երգիծանկարչություն, եղել է միջոց քաղաքական, հասարակական և սոցիալական միտք արտահայտելու: Եվ ժամանակին, երբ դեռ մամուլը, թերթերը չկային, պատկերների և թռուցիկների միջոցով էին քաղաքական հեղաշրջումներ իրականացնում:

Ըստ նրա՝ այն մի միջոց էր հասարակության ձայնը, բողոքը ներկայացնելու, որովհետև դեռ վաղ ժամանակներից կային շատ նկարիչներ, որոնք նկարում էին հասարակության ցավը և այդ միջոցով էին արտահայտվում:

«Մեր նպատակն է ներկայացնել առօրյա կյանքում սոցիալական, քաղաքական և առհասարակ առկա խնդիրները ու դրանց մասին խոսել մեր լեզվով: Եթե խոսում ենք զուտ քաղաքական մամուլի համար ստեղծված երգիծանկարների մասին, նշեմ, որ այն մեր պարտականությունն է՝ անկախ նրանից, թե մենք որևէ մամուլի հետ աշխատո՞ւմ ենք, թե՞ ոչ: Մենք ամեն օր տեսնում ենք մեր շուրջը կատարվող իրադարձությունները, էսքիզներ ենք անում ու պահում ենք, նույնիսկ եթե դրանք երբևէ չենք հրատարակում, քանի որ դրանք մեր առօրյա նոթերն են:

Նկարելու ժամանակ ոչնչի մասին չեմ մտածում. ինչպես լուսանկարիչը՝ պատկերում եմ այն, ինչ տեսնում եմ, բայց մի քիչ գրոտեսկային և ծայրահեղ, որովհետև այդպես եմ մտածում ու տեսնում»,- ընդգծեց Քասունին:

Նա նշեց, որ երգիծանկարչության մեջ շատ կարևոր է պահպանել բարոյական բոլոր նորմերը, չպետք է դիմացինի անձնական կյանք մտնել և պատկերը գռեհիկ ձևով ներկայացնել. քո նկարածի մեջ պետք է լինի փիլիսոփայություն և խորհուրդ ՝իր ծայրահեղական գծերով:

Խոսելով երգիծանկարչության կարևորության մասին՝ նա նշեց, որ հաճախ մի քաղաքական երգիծանկարը մի ամբողջ հոդված արժե: Նա ցավով նշեց, որ հայկական մամուլում այսօր քաղաքական երգիծանկարներ գրեթե չկան:

Հեղինակ՝ԳայանեԳաբոյան

Լուսանկարիչ՝ Հայկ Բադալյան

Օպերատոր՝ՀովհաննեսՄկրտչյան