«Լա Սկալա»-ում ելույթ ունենալու երազանքով. Հրաչուհի Բասենցը կզարդարի «Ամեն» շոու-ծրագիրը

ԵՐԵՎԱՆ, 23 ՀՈՒՆԻՍԻ, ԱՐՄԵՆՊՐԵՍ:«Ամեն» երաժշտական դրամատիկ շոու–ներկայացման պրեմիերան տեղի կունենա հունիսի 23-ին Կ. Դեմիրճյանի անվան մարզահամերգային համալիրում: Այն նվիրված է հայ ժողովրդի պատմությանը, նրա մնայուն արժեքներին և քաղաքակրթության պատմության մեջ իր բացառիկ դերին։ Նախագծի շրջանակում Գերմանիայից Հայաստան է ժամանել օպերային երգչուհի Հրաչուհի Բասենցը: Այս առիթով «Արմենպրես»-ի թղթակիցը զրուցել է երգչուհու հետ:

- Ինչու՞ որոշեցիք ընտրել հենց օպերային երգչուհու մասնագիտությունը: Քանի որ ձեր մայրը պարուհի է, ձեզ մոտ գայթակղություն չի՞ առաջացել գնալ նրա հետքերով:

-Փոքրուց ինձ դուր էր գալիս դասական երաժշտությունը: Հեռուստատեսությամբ սիրով դիտում և ունկնդրում էի Լուսինե Զաքարյանի, Գոհար Գասպարյանի կատարումները, կրկնօրինակում նրանց ու ներքին համոզմունք ունեի, որ կարող եմ հաջողությունների հասնել այդ ասպարեզում: Մորս ասում էի. «Մամա՛, ես կարող եմ երգել»: Չնայած դրան`ընդունվեցի երաժշտական դպրոցի ջութակի բաժինը, և պարզ դարձավ, որ դա չէ իմ ուղին:

-Մտավախություն չունեի՞ք, որ Հայաստանում օպերային արվեստն այնքան էլ եկամտաբեր չէ:

-Նման մտքեր չէին ծագում, քանի որ այդչափ հասուն և կայացած չէի: Կոնսերվատորիան ինձ համար սրբավայր էր, որտեղ մեր մեծերն են կրթվել և զարգացել: Ինձ համար այդտեղ լինելը երազանք էր:

- Ընդունելության քննությունների հետ կապված հետաքրքիր հիշողություններ ունե՞ք:

-Քննությանը կարմիր զգեստ էի հագել: Ժամանակի ճանաչված և սիրված օպերային երգչուհի Տաթևիկ Սազանդարյանը, որը քննողների թվում էր, ուշադիր զննեց ինձ ու ասաց, որ չեմ ընդունվել: Ես շատ լուրջ էի ընդունել դա և հուսալքվել: Պարզվեց` կատակում էր: Հետո ասաց. «Կարմիր զգեստով աղջիկն ընդունվել է»: Տաթևիկ Սազանդարյանը շատ գեղեցիկ, նույնիսկ շքեղ էր հագնվում և մեծ ուշադրություն էր դարձնում նաև մյուսների հագուստ-կապուստին: Երբ արդեն ուսանող էի, Կոնսերվատորիայի աստիճաններով թռվռալով իջնում էի ցած, նա թևիցս բռնեց, պտտեց ինձ ու ասաց. «Այո՛, գեղեցիկ ես»: Սազանդարյանը և նրա պես շատերը մեծություններ էին, ում հետ առնչվելիս մենք հղկվում էինք ու հարստանում:

-Երբ Եվրոպայում աշխատելու առաջարկ ստացաք, հե՞շտ համաձայնեցիք հեռանալ հայրենիքից:

-Ինձ համար դժվար էր, քանի որ մեր երեխան փոքր էր ու ստիպված էի վեց ամսով թողնել նրան: Այդ ժամանակ օպերային ստուդիայի Կոմիտաս երգչախմբում էի երգում: Հենց այդտեղ հանդես եմ եկել Ջովաննի Բատիստա Պերգոլեզի «Սպասուհին՝ տիրուհի», Ֆրանց Յոզեֆ Հայդնի «Դեղագործը» օպերաներում, երգում էի «Գոհար» համույթում, բայց լայն օպերային դաշտ ինձ համար չկար: Մեծ էր առաջ գնալու ցանկությունս, և ես ստորագրեցի պայմանագիրն ու մեկնեցի Գերմանիա: Ներկայումս Բավարիայի Նյուրնբերգ քաղաքի պետական օպերային թատրոնի սոպրանոներից եմ:

-Ձեր կատարած ո՞ր դերերգն է ձեզ վրա հատկապես մեծ տպավորություն գործել և եղել ձեր տեսակին հարազատ:

- Այն դերերգերը, որոնք ես ստանձնում եմ, մեծ մասամբ և՛ տպավորիչ են, և՛ հարազատ:

Չկան դերեր, որոնք չեն խոցում, չեն հուզում: Միշտ բնավորությանս հարիր բան եմ գտնում: Սոպրանոյի դերերում հաճախ զոհաբերություն կա են. հանուն կյանքի, սիրո նվիրաբերում են ամենաթանկը: Իմ էությունն էլ է այդպիսին:

-Իսկ ի՞նչ զոհաբերության եք պատրաստ հանուն արվեստի:

- Զոհաբերություն եմ համարում այն, որ համերգային ծրագրերի, ելույթներիս հետ կապված ստիպված եմ լինում երկար ժամանակով երեխայիս զրկել ինձանից: Կան բազմաթիվ երգիչ-երգչուհիներ, արվեստի տարբեր ոլորտների ներկայացուցիչներ, ովքեր այնքան են նվիրվում իրենց գործին, որ այդպես էլ ընտանիք չեն կազմում, և բեմը դառնում է նրանց տունը: Ի տարբերություն նրանց՝ ես ունեմ ընտանիք: Վարում եմ առողջ կենսակերպ, չեմ խմում, չեմ ծխում և ազնիվ եմ իմ կյանքում ու գործում: Երաժշտասերներին եմ փոխանցում բոլոր անկեղծ հույզերս: Եվ ընդգծեմ, որ նրանք զգում ու գնահատում են արտիստի շիտակությունը: Չեմ ուզում փչացնել այն նվերը, որն ինձ շնորհել է բնությունը:

-Ձեր ամուսինը նույնպես օպերային երգիչ է: Հե՞շտ է միասին բեմում լինելը:

-Գործընկերներիս մեջ կան զույգեր, որոնց համար չգիտես, թե ինչու դժվար է համատեղ ելույթներով ներկայանալը: Ես և ամուսինս ներդաշնակ ենք ապրում, թև ու թիկունք ենք միմյանց համար ինչպես ընտանիքում, այնպես էլ` բեմում:

-Դուք հանդես եք եկել և՛ հայրենիքում, և՛ արտերկրում: Ի՞նչ տարբերություններ կան հայաստանցի և արտասահմանցի հանդիսատեսի միջև:

-Դրսի հանդիսատեսը սովոր է բեմում ինտերնացիոնալ դեմքեր տեսնել, և եթե ասելիք ունես, նա գնահատում է՝ անկախ ազգությունից: Երբ դու Հայաստանից դուրս ես եկել, հաստատվել այլ վայրում ու կրկին վերադառնում ես հայրենիք, պետք է անընդհատ հանդիսատեսին ապացուցել, որ լավն ես ու արժանի ես լինել այլ բեմերում ևս: Նախանձախնդրության պահ կա. եթե լավն ես, գնացել ես, ուրեմն ապացուցի՛ր, որ արժանի ես լինել քո տեղում: Ես հաղթահարել եմ այդ խոչընդոտը և անհամբերությամբ եմ սպասում Հայաստանում ելույթներիս:

-Որո՞նք են այն բեմերը, որ երազում եք նվաճել:

-Անցյալ տարին շրջադարձային էր ինձ համար: «Royal opera house»-ում դեբյուտ ունեցա: Մինչ այդ նման թատրոններում հանդես չէի եկել: Ինձ համար դեռևս երազանք է «Մետրոպոլիտեն-օպերա»-ում, «Լա Սկալա»-ում ելույթ ունենալը:

-Որքանո՞վ եք կարևորում «Ամեն» նախագիծը, որտեղ ելույթ եք ունենալու: Ըստ ձեզ` ի՞նչ դեր և նշանակություն ունի այն:

-Դեռևս չունենք նմանօրինակ մի բան: Հայաստան երկրի, հայկական մշակույթի, երաժշտական աշխարհի համար «Ամեն»-ը կարևոր ձեռքբերում է, քանի որ մի գաղափարի շուրջ է համախմբել բազմաթիվ ստեղծագործողների, արվեստի նվիրյալների, ովքեր, չնայած իրենց առաջ ծառացած խնդիրներին, հաստատակամ են ըստ արժանվույն ներկայացնելու հայ մշակույթը: Եթե այն հաջողությամբ պսակվի, արտերկրում էլ կներկայացնենք «Ամեն»-ը:

Համերգին բեմը կիսելու եմ մաեստրո Բարսեղ Թումանյանի հետ, որի հետ երազել եմ բեմ բարձրանալ: Մեծ ոգևորությամբ եմ սպասում այդ ելույթին:

Հարցազրույցը վարեց Անժելա Համբարձումյանը